Cerkak
Ajining Awak Seka Tumindak
Nuju sawijining dina, ana
bocah loro aran Dhimas lan Tejo. Bocah loro iki seneng dolan bareng, nang
ngendi ana Dhimas mesthi ning kono ana Tejo. Wektu kuwi Dhimas lan Tejo nembe
rampung bal-balan karo kanca-kanca liyane. Bocah loro iku arep bali menyang
omahe dhewe-dhewe, nanging ana ing dalan si Tejo mandeg. Dhimas bingung terus
takon marang kancane kuwi.
“Ana apa Jo, kok mandeg?”
“Heh, Mas, kowe weruh pelem sing ana ning kebone
mbah Surip kae ora?” Tejo ngacungi wit pelem sing dikarepke. Dhimas banjur
manggut-manggut ngerti.
“Lha, ana apa ta Jo?” pitakone Dhimas saya bingung
“Woalah Mas, awak dhewe ki lha yo nembe ngelih ta?”
Tejo malah takon balik. “Dina iki rasane panas tenan, nah awak dhewe mangan
pelem kae mesthi seger”.
“Iya mesthi seger tenan ya Jo, ” Dhimas wus
mbayangke nalika mangan pelem, mesthi rasane enak, batine “Eh, nanging aku wedi
karo mbah Surip nah arep nyuwun peleme ki piye?”
Tejo mesem sajak ana polah sing dipikirne. “Halah,
nyuwun pelem siji loro iki lak mbah Surip ora bakal ngerti.” panemune Tejo
“Kuwi jenenge nyolong Jo!” Dhimas ngelingke
“Uwis kowe manuta aku wae Mas, mumpung lagi sepi
iki,” Tejo wus mlaku nggidik marani wit pelem sing sajak ngawe-awe ket mau kuwi.
Dhimas ngetutake kancane karo rasa ati kang wedi.
Wedi nalika ana sing ngonangi apa maneh nalika sing ngonangi kuwi sing duwe wit
pelem iki. Wah rasane ati wus deg-degan ra karuan.
“Mas, kowe sing jaga ya, ngomong nah ana wong
lewat,” parentahe Tejo “Aku tak sing menek!” banjur si Tejo wus menek wae wit
pelem kang uwohe okeh kuwi. Polah tingkahe kaya kethek nemu pisang.
Dhimas sing jaga ning ngisor clingak-clinguk menawa
ana uwong liwat utawa mbah Surip sing kadang niliki kebon peleme. Mripate
jelalatan ngiteri kebon lan dalan, wedi nalika ana wong kang ngonangi wong loro
iku nembe nyolong pelem.
“Mas, peleme tak tibakake, jipukana ya!” prentahe
Tejo seka ndhuwur. Jan wus persis kethek tenan si Tejo iki, sajak lincah tenan
methiki pelem ana ing dhuwur kana. Siji, loro, telu nganti limang pelem wus
tiba kasile Tejo le ngopekki.
“Jo, Tejo uwis wae le ngopekki peleme, wus oleh
okeh iki!” Dhimas mbengok seka ngisor ngelingke kancane.
“Yoh-yoh, aku medhun sakiki,” Tejo wus krekelan
arep medhun.
Dhimas sing nembe ngumpulke pelem sing da tiba teng
tlecer mau, wus ora ngawasi nalika ana wong liwat maneh. Dheweke ora plega
nalika mbah Surip kaya adate niliki kebon peleme. Mbah Surip kaget weruh bocah
loro mau ngopeki peleme sanajan ora nembung ndisek.
“Hayo padha ngapa iki!” mbah Surip mbengok.
Dhimas lan Tejo kaget sakeplengan, jebul uwong sing
ngonangi bocah loro lagi nyolong pelem ki mbah Suripe dhewe, sing nduweni wit
pelem kuwi. Dhimas sing nembe njipukki pelem banjur nibakake peleme mau,
ananging Tejo sing wus krekelan arep medhun seka uwit malah bali menek maneh,
wedi weruh raine mbah Surip sing terkenal galak ning desane.
“Jo, ana mbah Surip, medhuna,” Dhimas ngawe-awe
kancane. Nanging sajak keweden Tejo gemang medhun lan luwih milih tetep ning
uwit.
“Woalah tingkahe bocah jaman sakiki jebul kaya
ngene ?” tuture mbah Surip gedheg. Mbah Surip banjur marani Dhimas lan Tejo
karo nggeleng-nggelengke sirah. Dhimas nyekuthuk meneng wae, ngrasa pancen
salah “Hayo Tejo lek mudhunna, ngapa kowe isih nangkring ning nduwur kana!”
Tejo sing ngrasa ditimbali saya wedi. Sajak dheweke
sing ngajak Dhimas nyolong peleme mbah Surip lan dheweke ugi sing menek “Kula
teng nduwur mawon mbah!”
“Woalah bocah ra isa dikandhani, mudhunna!” mbah
Surip mbengok
“Mangkeh kula diseneni,” walese Tejo
“Ora, mrene medhunna!”
“Jenengan janji nggih mbah, boten ndukani kula?”
“Mula lek medhun mrene!”
Tejo mudhun seka wit pelem sanajan atine isih wedi
nalika mengko diseneni karo mbah Surip. Dhewekke ngadeg ana ing sajejere
Dhimas. Mbah Surip ndelengi bocah loro mau.
“Le, bocah loro ki ngapa ora nembung karo aku nah
arep nyuwun pelem?” pitakone mbah Surip. “Ngapa malah luwih seneng padha
nyolong?”
“Nyuwun ngapurane mbah, kula kalih Tejo mboten wani
badhe nyuwun idin kaliyan mbah Surip,” walese Dhimas.
“Woalah ngger, apa kowe ora wedi marang Gusti
Allah?” piwalese mbah Surip ndukani “Sesuk maneh nah arep nyuwun pelem ki
nembung, aja nyolong kaya ngene. Kuwi ki polah tingkah kang ala, Gusti Allah
ora sarujuk marang lakonmu kuwi. Apa meneh nah kowe ki nembung karo aku,
mesthine ya bakal tak olehke, sajak kowe arep nyuwun pelem pira wae.”
“Inggih mbah,” Tejo mangsuli
“Sesuk maneh apa arep dibaleni lakonmu sing kaya
ngene?”
“Boten mbah,” saure Dhimas lan Tejo bebarengan
“Ya, aku ki ora nesu ngger nah kowe padha nyuwun idin ndisek karo aku,
ya wis, pelem sing tok opek kuwi gawanen bali, nanging sesuk aja diulangi meneh
ya. Ajining awak ki seka tumindak, dadi nalika tumindak mu ki ala ya awakmu ki
melu ala ngger.” piwelinge mbah Surip.
Dina kuwi Dhimas lan Tejo oleh pengalaman kang ora
bakal dilalekna ngati tumeking dewasa ngesuk. Pitutur luhur saka mbah Surip
sing nduweni kebon pelem yakuwi ajining awak seka tumindak, nalika kowe nduwe
tumindak becik awakmu ya melu becik , nanging nalika tumindak mu ki ala awakmu
ya melu ala.
Tamat
Komentar
Posting Komentar